Αρχίζει το ματς λοιπόν… Η μοναδική καθαρή και κρυστάλλινη «κοκκινόμαυρη» φωνή της Πάτρας, επιστρέφει ανανεωμένη, αναβαθμισμένη, πιο πλήρης και σαφώς πιο προσιτή στους πιστούς της «κοκκινόμαυρης»… Θεάς.
Η μυρωδιά του χόρτου για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου κάθε Σεπτέμβριο είναι διαφορετική. Η προσμονή για να δουν τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές από κοντά, να μάθουν τα νέα τους ονόματα, να τους αναγνωρίσουν από τις «φάτσες» τους, να φτιαχτούν από τα κατορθώματά τους μοιάζει για τους αγνούς φιλάθλους της στρογγυλής θεάς, σαν του διψασμένου στην έρημο για νερό.
Παρόλο που όλοι είμαστε στις επάλξεις όμως, οι φίλαθλοι φτιάχνουν τα πανό τους, προβάρουν τα συνθήματα, οι ποδοσφαιριστές βιδώνουν τις τάπες τους, οι προπονητές σχεδιάζουν τα συστήματά τους και οι δημοσιογράφοι ακονίζουν τα μολύβια τους, κάποιοι έχουν διαφορετικά σχέδια.
Το άσμα του, μακαρίτη του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μοιάζει πλέον με ξεχασμένο και σκονισμένο δίσκο σε χαλασμένο πικ απ. Αμ, το ματς δεν… αρχίζει.
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια θα μου πείτε, τώρα το θυμήθηκες θα απορήσετε. Προσπαθούν να μας κάνουν να σιχαθούμε ότι αγαπήσαμε. Τη μπάλα στις αλάνες, τη μυρωδιά του χώματος και την… ιστορία που γράφουν οι παρέες.
Μια τέτοια πέρσι ανάγκασε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα να τρίβει τα μάτια της. Τους θύμισαν ποια ήταν η Παναχαϊκή. Αυτή που είχαν ξεχάσει για πάνω από μία δεκαετία, χωρίς να αναζητούν καν τα ίχνη της.
Και μπήκε άγαρμπα στην ποδοσφαιρική τους καθημερινότητα. Σχεδόν επιβλητικά. Μας θύμισε όλα αυτά που αγαπήσαμε στο ποδόσφαιρο. Το γλέντησε, το διασκέδασε και το έπραξε με όλους τους κανόνες του υγιούς αθλητισμού.
Έκανε όνειρα, έκανε σχέδια κατάστρωσε πλάνα που θα την απογείωναν. Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο.
Σε ποιο Ελληνικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να χτίσει η Παναχαϊκή; Τι ομάδα πρέπει να φτιάξει για να επιστρέψει εκεί που ανήκει; Ποιο γήπεδο να βελτιώσει όταν επιδοτούνται με πακτωλούς εκατομμυρίων αυτά της πρώτης κατηγορίας;
Σε ποια νεαρά παιδιά να στηριχθεί, όταν στα 19 πρέπει να τα αφήσει ελεύθερα γιατί η δεύτερη επαγγελματική κατηγορία δεν έχει πρωτάθλημα για παιδιά πάνω από αυτήν την ηλικία;
Ποιο προπονητικό κέντρο να φτιάξει όταν τα βεβαιωμένα έσοδα για την κατηγορία είναι μείον (!) δύο εκατομμύρια;
Δεν πρόκειται να χαϊδέψουμε ποτέ τα αυτιά κανενός, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουμε να έχουμε απαιτήσεις και όνειρα για την δικιά μας Παναχαϊκή.
Όμως στα χρόνια του Ελληνικού επαγγελματικού (!) ποδοσφαίρου, από ποιόν μπορούμε να απαιτήσουμε να επενδύσει; Και που να επενδύσει; Σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο;
Αποφάσισαν λέει τα… τζιμάνια της Σούπερ Λιγκ, που ανεβάζουν και κατεβάζουν όποιους τους βολεύει, ότι δεν θέλουν να ανέβουν δύο από τη Φούτμπολ Λιγκ, λέει. Θέλουν έναν και του χρόνου κανέναν…
Δικό τους είναι το μαγαζάκι, ότι θέλουν κάνουν. Και οι δικοί μας, της Φούτμπολ Λιγκ ντε, λένε εντάξει ας ανέβει και ένας με μπαράζ.
Από πιο πρωτάθλημα; Από αυτό που ξεκίνησε πέρσι 30 Οκτωβρίου; Από αυτό που 24 Σεπτεμβρίου φέτος δεν έχει γίνει ούτε κλήρωση; Από αυτό που πέρσι αποχώρησαν 5 και άλλη 8 δεν έχουν άδεια συμμετοχής;
Η Παναχαϊκή πληρώνει για ακόμα μία χρονιά το μεγαλύτερό της πλεονέκτημα. Την οργάνωσή της. Έχει και πάλι την καλύτερη και πιο έτοιμη ομάδα τον Αύγουστο (που πρέπει να ξεκινάει κάθε φυσιολογικό πρωτάθλημα στον κόσμο).
Έχουμε απαιτήσεις, θέλουμε το καλύτερο, δεν ξεχνάμε τα μαύρα χρόνια της Χούντας!
Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με ένα καλό ξεκίνημα, με 2 χρόνια γιορτής και καθαρού ποδοσφαίρου. Θέλουμε ξανά τη θέση μας στους… «μεγάλους»!
Μάλλον όμως δεν μας θέλουν αυτοί… Γιατί αν ήταν όντως τα… Σαλόνια που αξίζει βάσει ιστορίας και ονόματος να βρίσκεται η Παναχαϊκή, θα ήμασταν ήδη εκεί!
Υ.Γ. Στα υπόλοιπα τμήματα θα αναφερθούμε σύντομα, γιατί τα παρκέ και τα τάραφλεξ, δεν σταματούν να μας… πληγώνουν.
Υ.Γ. 2 Νίκο Πλέα απέδειξες πως τα «κοκκινόμαυρα» μπορείς και να σηκώσεις και να τα απογειώσεις. Παράδειγμα προς μίμηση για όλους.
