Και κάπως έτσι φτάσαμε το «10». Μια δεκαετία που μοιάζει τόσο μικρή μπροστά στα 130 χρόνια ιστορίας της αιτίας ύπαρξης αυτής εδώ της σελίδας, μπροστά στην αγάπη για το έμβλημα του ημίθεου Ηρακλή να στεφανώνεται από την θέα Νίκη, στην αγάπη για τα πορφυρά και μελανά στο θυρεό και όλα όσα λαμβάνουν χώρα σε αυτή την γωνιά της χώρας, αλλά παράλληλα τόσο «γεμάτη» με χαρές, λύπες και τόσα συναισθήματα που δεν χωρούν σε λίγες αράδες αφού είναι αντίστοιχες μιας ολόκληρης ζωής.
Μοιάζει σαν χθες εκείνο το απόγευμα στις 12 του Φεβρουαρίου του 2011 στο κλειστό της Ν. Σμύρνης (σ.σ. σε μια αναμέτρηση Μίλωνας-Παναχαϊκή για την Α2’ Βόλεϊ), που η σπίθα δημιουργίας μιας φωνής αποκλειστικά «κοκκινόμαυρης», που θα καταγράψει την ιστορία της ομάδας, σαν παρακαταθήκη προς όλους (νέους και γηραιότερους, εντός και εκτός της πόλης και της χώρας), άναψε την φωτιά της γέννησης του «pgeole.gr».
Χωρίς δεύτερη σκέψη αφήσαμε στην άκρη οτιδήποτε άλλο και επικεντρωθήκαμε στο ρεπορτάζ και στην απίστευτα πλούσια ιστορία της ομάδας που έχει καθορίσει την απαρχή του αθλητισμού της Πάτρας και της Δυτικής Ελλάδας και σε κάποια σημεία ολόκληρης της χώρας. Ξεκινήσαμε να ξετυλίγουμε αυτό το υπέροχο «κοκκινόμαυρο» κουβάρι, από τα συλλαλητήρια για την σταφίδα το 1893, στην δημιουργία του ΣΕΓΑΣ, τους Ολυμπιονίκες μας (Τόφαλος, Διακίδης, Πετιμεζάς) και τη μπάντα του Παναχαϊκού, στην ένωση του 1923, στα «ιερά τέρατα» του 1973 που ταξίδεψαν το όνομα της ομάδας εκτός συνόρων (Δαβουρλής, Ρήγας, Μιχαλόπουλος, Στραβοπόδης, Λεβεντάκος κ.α.) και τις σπουδαίες προσωπικότητες που έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία (Μαυρόπουλος, Βουλγαράκης, Βέργος κ.α.). Περπατήσαμε στους χωμάτινους δρόμους του γυμναστηρίου του Παναχαϊκού στα Ψηλά Αλώνια, στο γήπεδο Τασσόπουλου και διασχίσαμε την πορεία μέχρι την Αγυιά, από εκεί στο Εθνικό Στάδιο και μετά στον επόμενο σταθμό, αφού αυτή η πορεία συνεχίζεται αδιάκοπα.
Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε σε χαλεπούς καιρούς, αφού παράλληλα με την δική μας αρχή, συνεχιζόταν η περίοδος του αθλητικού και κοινωνικού «κοκκινόμαυρου»… μεσαίωνα, ο οποίος ξεκίνησε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και κρατάει ακόμη και τώρα. Υποβιβασμοί, σκάνδαλα, χρέη και δολοπλοκίες, με λίγες εκλάμψεις χαράς και περηφάνιας για τους «ροσονέρι» και ασταμάτητη πάλη να επανέλθει η λάμψη και η χαμένη αίγλη του σωματείου.
Με αυτό το γνώμονα επιχειρήσαμε τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις του βόλεϊ στην Α2’ (2011-12), την τηλεοπτική κάλυψη των «play-off» σε Αγυιά και Ορεστιάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και της ανόδου στην Volley League (2013), τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις βόλεϊ στην Α1’ και του ποδοσφαίρου στην Γ’ Εθνική μέσω του «Sport24 Πάτρας» (2016), προχωρήσαμε στην έκδοση «match programme» για το βόλεϊ (2011-12), αφίσες σε όλα τα τμήματα (Gala BOXING, Παναχαΐδα, 5choice Sumemr Camp κ.α.) και εμφανίσεις για το εφηβικό βόλεϊ που είναι απλά η ελάχιστη προσφορά από την δική μας πλευρά.
Όπως έχουμε αναφέρει και παλιότερα, το "Pge Ole" δημιουργήθηκε για να "ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΥΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ" και όχι για να την παρουσιάσει βάση συμφερόντων, συμπαθειών και προτιμήσεων... Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουμε εχθρική στάση από τις διοικήσεις των τμημάτων, λεκτικές και όχι μόνο επιθέσεις, εμπόδια και δημοσιογραφική φίμωση, αφού για πολλούς εξ’ αυτών, θεωρηθήκαμε αντίπαλοι και εχθροί. Εννοείται πως αυτό το διάστημα και εμείς υποπέσαμε σε λάθη, τα οποία αποδεχόμαστε (π.χ. όπως η στήριξη Ρουμελιώτη) και ζητάμε συγνώμη για τις φορές που αδικήσαμε κάποιους. Ο στόχος μας σε προσωπικό επίπεδο ήταν, είναι και θα είναι να κρατήσουμε ψηλά την σημαία της αξιοπρέπειας, της ηθικής και της αλήθειας. Αυτή είναι η σημαία στο λογότυπο μας που σκεπάζει/υπερασπίζεται τα πάντα (την πόλη, το σάιτ, την ομάδα)...
Αυτή η κουβέντα μπορεί να συνεχιστεί για πάντα γι’ αυτό κρατάμε μόνο τα θετικά από αυτή την πρώτη μας δεκαετία. Στέλνουμε τα πιο θερμά ευχαριστώ στους συνεργάτες μας (Νικόλα Παολίνο, Αντώνη Παναγόπουλο, Ηλία Μάτσα, Γιάννη Μπούλμπο, Δημήτρη Δημητρακόπουλο, Γιάννη Γεωργακόπουλο, τα παιδιά του lamiaole.gr Θύμιο Αντωνόπουλο, Γιώργο Νίκου και Αντώνη Ελευθερίου, τον Κώστα Κολλιό από τα Γιάννενα, τον Αναστάσιο Διμισκίδη του Α.Ο. Ορεστιάδας και το Ράδιο Έβρος, τον Γιώργο Πανταζίδη από την Αλεξανδρούπολη κ.α.), στους ανθρώπους που μας βοήθησαν και έγιναν οι ρεπόρτερ μας σε όλη την Ελλάδα, όλους όσοι φόρεσαν την φανέλα της Παναχαϊκής σε οποιοδήποτε τμήμα και όσους εργάστηκαν για τον «κοκκινόμαυρο» οργανισμό. Σε αυτούς που μας στήριξαν οικονομικά από το υστέρημα τους, ακόμη και αυτούς που μας κριτίκαραν, που μας κατηγόρησαν και μας πολέμησαν.
Αφήσαμε τελευταία και σε ξεχωριστή αναφορά τα αδέρφια μας από την σκεπαστή (Navajo, Nortenos, Αχαιούς και τους απλούς φίλους της ομάδας). Αυτούς που είναι δίπλα μας σε όλα τα γήπεδα, που έχουμε κάνει τόσα χιλιόμετρα, στη Τούμπα, στο Χαριλάου, στα Γιάννενα, στη Λαμία ακόμη και στο Ζευγολατιό, και μας κάνουν να νιώθουμε παντού το μεγαλείο της «κοκκινόμαυρης» θεάς. Αυτούς που είναι πάντα εκεί. Στα καλά και τα άσχημα, παντού μαζί.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Προχωράμε αισίως για τη νέα δεκαετία και βλέπουμε μπροστά, όπου θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας περιμένουν καλύτερες μέρες. Σκοπός να είμαστε εδώ, στο πλευρό της Παναχαϊκής και να αφήσουμε κι εμείς ένα λιθαράκι στην «κοκκινόμαυρη» ιστορία. Ελπίζουμε να σας έχουμε μαζί σε αυτό το μακρύ ταξίδι και να ζήσουμε όλα όσα μας έχει γράψει η μοίρα. Γιατί όπως έχει και πει ο Αμερικανός συγγραφέας Chuck Palahniuk: «Ο σκοπός δεν είναι να ζήσουμε για πάντα. Ο σκοπός είναι να δημιουργήσουμε κάτι που θα ζήσει για πάντα»…
