Όταν το "ΕΓΩ", νίκησε το "ΕΜΕΙΣ"...

Οι σκέψεις αυτών των ημερών χιλιάδες, τα συναισθήματα αμέτρητα και υπέρμετρη υπομονή -αν και δεν είναι του χαρακτήρα μου- για το καλό της ομάδας... Σαν ένας άνθρωπος που έχει χάσει την δουλειά του για αυτό το τμήμα και τον σύλλογο γενικότερα, σαν ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει σε κάθε απίθανη γωνιά της Ελλάδας για ένα φιλικό, ή ένα ματς Β' Εθνικής και Α2' και έχει βοηθήσει από κάθε δυνατό πόστο (και ακόμη βοηθά αφιλοκερδώς), νιώθω ότι έχω ένα παραπάνω δικαίωμα να εκφράσω την άποψη μου και να παραθέσω κάποιες λεπτομέρειες για όσα συνέβησαν, στην αποχώρηση του Άρη Αγγελόπουλου από την ομάδα βόλεϊ της Παναχαϊκής...

Θυμάμαι σαν χθες ένα ταξίδι στην Αθήνα, στις 22 Μαρτίου του 2012, σε μια αναμέτρηση με τα Ταταύλα για την Α2' Εθνική ανδρών... Βρισκόμαστε στην διαδρομή και ο Άρης μιλούσε στο τηλέφωνο με το Νίκο Ρουμελιώτη που βρίσκονταν στην Ιταλία. Μόλις το έκλεισε, γύρισε, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: "Μην πεις τίποτα"...

Και πραγματικά δεν με ενδιέφερε να πω. Η ομάδα άλλωστε μετά βίας αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα, εγκαταλελειμμένη από την διοίκηση της Ερασιτεχνικής, με παιδιά από τις ακαδημίες, τον Μεντένιτσα, τον Κοκόλα, τον Μένιο και ελάχιστους ακόμη να βοηθούν...

Ήταν όνειρο... Η έλευση του κορυφαίου Πατρινού βολεϊμπολόστα και εκ ων κορυφαίων αθλητών της χώρας, θα σήμανε αμέσως την ανάπτυξη της ομάδας, την άνοδο της και όλα αυτά που θα ονειρευόταν κάθε φίλος της ομάδας...

Το ίδιο καλοκαίρι η ανάληψη του τμήματος από την Οικογένεια Ρουμελιώτη έλαβε σάρκα και οστά... Λάθη ήταν λογικό να γίνουν, όταν ένας άνθρωπος ξεκινά κάτι τέτοιο, ειδικά σε ένα τόσο δύσκολο κομμάτι όπως η διοίκηση μιας ομάδας όπως η Παναχαϊκή...

Κάποια λάθη τα προλάβαμε, κάποια τα καλύψαμε, κάποια δυστυχώς βγήκαν στη δημοσιότητα... Από παντού άκουγες μία πρόταση: "Υπομονή να ανέβει η ομάδα Α1', να φύγει από το βούρκο"... Και έτσι έγινε. Ακόμη και όταν η ομάδα στα μπαράζ ταξίδευε οδικώς (!!!) για την Ορεστιάδα, με Γεωργακόπουλο και Πεφάνη να παλεύουν από τον απροσδόκητο τραυματισμό του Μένιου και του Ντονά στο ματς με την ΑΕΚ, με την ομάδα να σηκώνει κούπα (!!!) μέσα στην έδρα των "πράσινων" του Έβρου...

Ήρθε η άνοδος, τα χαμόγελα, η ικανοποίηση... Το καλοκαίρι του 2013 δύσκολο, με το ΑΦΜ να δημιουργεί εμπόδια, την ΠΓΕ το ίδιο, και την γνωστή μάχη για το τμήμα, όπως και τα τελευταία 7 χρόνια...

Όλα λύθηκαν, με τον Αγγελόπουλο να βοηθά στην εξασφάλιση ομάδας για συγχώνευση, παικτών για το ρόστερ και άλλα πολλά... Η απουσία επικοινωνίας των δύο πλευρών, ράγισε το γυαλί. Σιγά σιγά το ράγισμα μεγάλωσε και τελικά το γυαλί έσπασε. Έσπασε το καλοκαίρι, στο Βραχάτι (σ.σ. Λιγκ Καπ), με τον Παναθηναϊκό και απλά περιμέναμε το τέλος. Όχι τον Λιβαθηνό. Στην τελική τι φταίει ο παίκτης; Απλά δεν συμφέρει να βγει προς τα έξω ότι υπήρχε διαφωνία και ότι πλέον "Ρουμελιώτες" και "Αγγελόπουλοι" είναι απέναντι, ότι η διοίκηση θέλει να ελέγχει και το κομμάτι της προπόνησης, του ποιος θα παίζει, ποιος θα είναι αλλαγή κ.ο.κ. Βέβαια, με όποιον μιλήσει κανείς, θα λάβει απαντήσεις από διαφορετική σκοπιά...

Και πάμε στο διά ταύτα...

Το "ΕΓΩ" νίκησε το "ΕΜΕΙΣ"...

Το τεράστιο "ΕΓΩ" του Νίκου Ρουμελιώτη, που δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι ανθρωπίνως αδύνατο να τα κάνει όλα μόνος του. Τον πρόεδρο, τον παίκτη, τον διαφημιστή, τον προπονητή, τον, τον, τον... Δεν γίνεται να περιπλέκονται όλα γύρω από το πρόσωπο του. Είναι ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΠΑΤΡΙΝΟΣ ΒΟΛΕΪΜΠΟΛΙΣΤΑΣ. Αυτό δεν θα του πάρει ποτέ κανείς. Πρέπει να αποδείξει όμως, ότι είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ και σαν χαρακτήρας. Δεν χρειάζεται να γράφουν τα ΜΜΕ κάθε μέρα γι' αυτόν ακόμη και όταν δεν υπάρχει λόγος. Θα το κάνουν ούτως ή άλλως όταν θα έρθει το Σάββατο και θα παίρνει 25 και 30 πόντους στο ματς... Άλλωστε, η ομάδα έχει ακόμη 13 παίκτες και θα έδειχνε περισσότερο υγεία να γράφουν για όλους. Αυτό το "ΕΓΩ" δεν δέχτηκε να μειώσει και να ακούσει τον αθλητικό του "πατέρα" στις συμβουλές του που τελικά ήταν οι τελευταίες...

Στο φινάλε, όταν δηλώνεις: "Η Παναχαϊκή πάνω από πρόσωπα", να το εννοείς...

"ΕΓΩ" όμως, δυστυχώς, υπάρχει και από την πλευρά του Άρη Αγγελόπουλου, που επέλεξε τον "εύκολο" δρόμο της φυγής. Ένα δρόμο που του είχαν δείξει πριν 10 χρόνια στην ΕΑΠ, την οποία έβαλε στον χάρτη του Ελληνικού βόλεϊ από το πουθενά. Άρα γνώριζε τι μπορεί να συμβεί και σε αυτή τη νέα του προσπάθεια. Και αυτό καταμετράται εναντίον του. Γιατί σαν "αθλητικός πατέρας" αυτών των παιδιών, όφειλε να τα "μαλώσει", να τα "συμβουλέψει", να τα "καθοδηγήσει" και να τους φερθεί όπως θα έκανε στο παιδί του και κυρίως στο ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ του, το οποίο εγκατέλειψε. Αντίθετα, αντιμετώπισε την αχαριστία και την εκμετάλλευση, με τον χειρότερο τρόπο. Τον τρόπο της σιωπής, της απομάκρυνσης, του "ΕΓΩ"...

Υ.Γ.: Αυτό το άρθρο έπρεπε να γραφτεί μέρες πριν. Όμως, ο υπογράφων, θέλησε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στις δύο πλευρές. Ούτε η μία, ούτε η άλλη μπήκαν στον κόπο μια συζήτησης, ενός απλού καφέ, με κάποιον που τα τελευταία 7 χρόνια έζησαν μέρα παρά μέρα...Το αύριο δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι. Ίσως και να μας απαγορευτεί η είσοδος στο γήπεδο. Όλα τα έχουμε δει σε αυτή την ομάδα. Όμως όπως και στο Νίκο, αλλά και τον Άρη, κάποια πράγματα δεν μπορεί να μας τα στερήσει κανείς. Και αυτό είναι το δικαίωμα της άποψης μας και της επιλογής μας να μην είμαστε κατευθυνόμενοι.