Είναι πολύ μικρός ο χώρος και πολύ λίγος ο χρόνος για να πούμε όσα νιώθουμε και όσα ζήσαμε με την ομάδα βόλεϊ της Παναχαϊκής. Για το πως μια βόλτα ένα απόγευμα του 2006 στο κλειστό της Αγυιάς, έγινε πάθος και λατρεία για ένα τμήμα που γιγαντώθηκε σε 5 χρόνια και από την αφάνεια της Γ’ Εθνικής, έφτασε μια ανάσα από την «VolleyLeague».
Δημοσιογράφος στον ΣΠΟΡ FΜ τότε (τέλη Απρίλη αν δεν κάνω λάθος), που η ομάδα βόλεϊ της Παναχαϊκής πανηγύριζε την άνοδο της στην Β’ Εθνική, με τον Χάρη Μπουρδανιώτη στον πάγκο και την παλιά φουρνιά (Πελεκούδα, Αγγελόπουλο, Χρηστιά, Χριστοδουλόπουλο, Μαυρομάτη, Πεφάνη, Πολυχρονόπουλο και Βλαχοστάθη, που θα αποτελούσε την βάση των επόμενων χρόνων), αποφάσισα να παρακολουθήσω τις προσπάθειες απ’ το μικρό αδερφάκι του ποδοσφαιρικού τμήματος…
Κάπου εδώ, είχα σκοπό να κάνω μια μίνι-αναδρομή με τις πορείες κάθε χρονιάς (από το 06-07 έως το 10-11), αλλά δεν αξίζει, όχι σε αυτό το κείμενο…
Εδώ θα γράψουμε την ουσία, με ψυχή και μόνο αλήθειες…
Γι’ αυτήν την ομάδα που κατάφερε τους 5-10 οπαδούς της (Αχαιούς τότε) και το μεγάλο πανό στην μία μπασκέτα, να τους κάνει 400 ΤΡΕΛΟΥΣ (!!!) και ένα γιγαντοπανό (Navajo), ένα «coreo» (Red Black Club), σε κερκίδες που στο βόλεϊ, ΟΥΤΕ Η Α1 ΕΧΕΙ ΔΕΙ… Παιδιά που ξεκίνησαν ένα πρωί με τα αυτοκίνητα τους να ταξιδέψουν μέχρι την Πολίχνη Θεσσαλονίκης (!) για ένα ματς, την Καρδίτσα και την Αμαλιάδα, φοιτητές που έφτασαν στα Μουδανιά, το Αιγίνιο και την Ορεστιάδα…
Οργανωμένοι και ανοργάνωτοι, οικογένειες, παιδάκια, οπαδοί που έμαθαν βόλεϊ. Έμαθαν για τάι-μπρεικ και πάιπ, για διπλές μπαλιές και αντένες. Και ας τους έβριζαν όλοι… Μάλλον φοβήθηκαν, ποιος ξέρει;
‘Η μάλλον ξέρει… Ήταν αυτοί που θορυβήθηκαν που η αδιάφορη βολεϊκή Παναχαϊκή μπήκε σφήνα στο… ρουθούνι των ισχυρών, σαν την ενοχλητική μύγα που ταλαιπωρεί το περήφανο άτι του στάβλου, τόσο με την ανδρική ομάδα, όσο και με τις ακαδημίες (σ.σ. έφηβοι-παίδες). Που επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν γειτονική ομάδα από διπλανό νομό για να κοντράρει την γειτόνισσα τους (!). Που τους έδωσαν προπονητές, παίκτες, χρήματα και βήμα στα κέντρα αποφάσεων. Που ξεκίνησαν πόλεμο εναντίον της «βασίλισσας», που χρησιμοποίησαν τους χρηματοδοτούμενους δημοσιογράφους τους για να περιορίσουν την… αναγνώριση ακόμη και εντός της πόλης, που απείλησαν και απέλυσαν (!) από τις δουλειές τους, αυτούς που ΤΟΛΜΗΣΑΝ και έγραψαν για τη νέα δύναμη του βόλεϊ…
Αυτή τη νέα δύναμη, αυτή την ομάδα που ΤΙΜΗΣΕ και με το παραπάνω το σήμα, τα χρώματα και την ιστορία της 120χρονης Παναχαϊκής Γυμναστικής Ένωσης. Με μοναδικό μελανό σημείο αυτών των χρόνων, τις περσινές πράσινες μπλούζες, που με άλλο σκεπτικό χρησιμοποιηθήκαν και για άλλους λόγους, αλλά που ήταν η καλύτερη ευκαιρία για όσους παραμόνευαν, ώστε να σπείρουν τη διχόνοια και την αμφιβολία… Και δυστυχώς τα κατάφεραν.
Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν η ίδια η ομάδα –διοικητικά- νοσεί; Με μόνο της μέλημα (της διοίκησης), να είναι η Παναχαϊκή υποχείριο, θυγατρική και δορυφόρος άλλων, άρα χωρίς επιβάρυνση οικονομικά. Που καταφέρθηκε κατά του ίδιου της του κόσμου πολλές φορές, βγάζοντας ακόμη και ανακοινώσεις εναντίον του (!) για να έχει την… ουρά της καλυμμένη. Που όταν ήρθε η ώρα της Α1’, επέλεξε να δημιουργήσει υπογείως προβλήματα στην ομάδα (οικονομικής φύσεως), για να μην αναφερθούμε στις κατηγορίες παικτών και ανθρώπων της ομάδας.
Αλλά ακόμη και έτσι, παρά τις τεράστιες πίκρες, αυτή η ομάδα είναι στην καρδιά κάθε Παναχαϊκιώτη, ακόμη και εκείνου που είναι πληγωμένος και προδομένος από το τμήμα αυτό. Γιατί ξέρει, πως σε αυτές τις κερκίδες της Αγυιάς, μεγάλωσε μια ομάδα, ένα πάθος και πολύ περισσότερο, ΑΥΤΟΙ που θα αποτελέσουν το μέλλον της Παναχαϊκής. Μεγάλωσαν μαζί, με τα κλάματα μετά τις ήττες, τις πίκρες από τις αποτυχίες και τις ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ στιγμές από τους «μάγκες με τα ριγωτά»…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ "Pge Ole"...
Αυτό το κείμενο γράφτηκε για όλα αυτά τα χρόνια και για όλους αυτούς που έδωσαν προσωπικό χρόνο, χρήματα και ΨΥΧΗ μόνο για την… καψούρα τους. Τους «ΑΧΑΙΟΥΣ», τους «Navajo», τους «RED BLACK» και τους «NORTENOS». Που σαν μια γροθιά, έγιναν αναφορά, από την Κρήτη έως και τον Έβρο. Και που χωρίστηκαν… Από πείσμα, Από εγωισμό; Όλοι έχουν τις ευθύνες τους και όλοι έχουν κάνει λάθη. Όλοι όμως είναι ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ και αυτό δεν αλλάζει. Όπως δεν θα αλλάξουν ποτέ αυτά που πέρασαν. Τα βαψίματα στο ανοικτό μια ολόκληρη εβδομάδα για το γιγαντοπανό των «Navajo», στις πολυκατοικίες για το τεράστιο πανό των «RED BLACK» και στην σκεπαστή για τις λινάτσες των «play-off» του 2009 με τον Κόροιβο. Για το περίπτερο στην πλατεία Γεωργίου που οι ίδιοι οι οπαδοί έτρεχαν (με προεξέχοντες τους Γ.Λ. και “Lekas”) αλλά και τόσα άλλα, λιγότερο γνωστά και ίσως πιο σημαντικά. Η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει... Και η Παναχαϊκή πλέον ξέρει πως βασίζεται μόνο εκεί… Στην δύναμη της. Στον κόσμο της… ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΓΑΛΗ, αυτούς που την αποδοκίμασαν για τα λάθη της. Αυτούς που είναι το… αίμα στις φλέβες της και που θα την ΞΑΝΑΦΤΑΣΟΥΝ ΨΗΛΑ…
PgeOle App για PC
4 Comments