Πέρασαν 12 χρόνια από εκείνο το βράδυ που νιώσαμε ότι ίσως κάτι αλλάξει. Ήταν εκείνη την στιγμή, που μετά από μια σειρά τραγικών γεγονότων στην ομάδα της Παναχαϊκής (απειλών, εξωδίκων, τραμπουκισμών, με αποκορύφωμα την δολοφονική επίθεση στην καφετέρια του Αντώνη Τσουκαλά), η πόλη ενώθηκε μη μπορώντας να αντέξει άλλο τον ζυγό ενός ποδοσφαιρικού δικτάτορα και αποφάσισε να διαδηλώσει και να φωνάξει για την «ελευθερία» της. Με απανωτά τα χτυπήματα από την διάλυση λόγω Βενιζέλου (2003), την συγχώνευση (2005), τον υποβιβασμό στη Φυλή (2006) και την έλευση του υπανθρώπου που θα αλλοίωνε το DNA της ομάδας, με την 6ετή παρουσία του (2009-15), που έμελλε να αλλάξει το παρόν και κυρίως το μέλλον του συλλόγου, η «κοκκινόμαυρη» πλευρά της Πάτρας βγήκε στους δρόμους, εκεί που διεκδικούνται τα πάντα.
Ήταν τότε που όλοι οι φορείς, ακόμη και αυτοί που στρογγυλοκάθονταν δίπλα του για μια φωτογραφία, για μια θέση, για ένα χαρτζιλίκι, είδαν ότι δεν υπάρχει μέλλον με αυτόν τον τύπο και έπρεπε να ενωθούν για να απελευθερώσουν την σπουδαιότερη ομάδα της πόλης με τους 3 αιώνες ύπαρξης που απειλούνταν -ακόμη απειλείται- με αφανισμό.
Εκείνο το βράδυ, η πόλη έδειξε σφυγμό, ότι ΙΣΩΣ κάτι μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, αλλά μέχρι στιγμής η όποια ελάχιστη προσπάθεια έχει πέσει στο απόλυτο κενό. Εκείνη ήταν ουσιαστική η πρώτη μεγάλη μάχη που εν μέρη κερδήθηκε, αφού η πλειοψηφία πλέον είχε γυρίσει οριστικά την πλάτη σε αυτόν.
Με τα χρόνια να περνούν, την οικονομική κρίση, τα μνημόνια μέχρι και την πανδημία που διέλυσαν με κάθε τρόπο τους πολίτες αυτού του τόπου, πέρασε μια δεκαετία απογοήτευσης, αποτυχίας και ουσιαστικά συρρίκνωσης της ομάδας, με μόνο μια σπίθα να έχει παραμείνει ζωντανή… Είναι η σπίθα που παλεύει να κρατήσει την φλόγα αναμμένη και προέρχεται από μια πολύ συγκεκριμένη πλευρά, αυτή των παιδιών στη σκεπαστή (ασχέτως ονόματος συνδέσμου, από όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά), που δίνουν την μεγαλύτερη μάχη κόντρα σε όλους για να κρατήσουν το όνομα της ομάδας ζωντανό και να το περάσουν στις επόμενες γενιές.
Πλέον, η εποχή του κοντού μοιάζει μακρινό παρελθόν, αλλά τα υπολείμματα παραμένουν και είναι ακόμη εδώ. Διοικήσεις «φαντάσματα» με πρόσωπα του υποκόσμου, δύο διαλύσεις (2016 και 2021) και η περίπτωση της «Συμμαχίας» είναι όσα έχουν διαδεχτεί την εποχή της «ελευθερίας»! Και αν η «Συμμαχία» έδειξε να είναι η λύτρωση που όλοι περίμεναν, ένα ονειρικό σενάριο που η πόλη θα μπει μπροστά για να βγάλει την ομάδα από το βούρκο (σ.σ. που όσο διήρκησε έδειξε και την δυναμική της πόλης και του συλλόγου), «ναυάγησε» κι αυτή μαζί με τα όνειρα ακόμη πολλών και δείχνοντας το πιο σκληρό πρόσωπο της κυνικής πραγματικότητας. Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός είναι νεκρά.
Αλλά ακόμη κι έτσι, πως να απαρνηθείς την ελπίδα και τα όνειρα σου για αυτό που αγαπάς… Αν κάτι μπορούμε να πούμε ότι μας χάρισε αυτή η μάχη είναι η «γέννηση» αυτών που παρέμειναν να πολεμούν. Αυτών που έφεραν ξανά στο προσκήνιο τον Κορύλλο και τον Τζίνη, τους Ολυμπιονίκες, τα χρόνια της δόξας και των στιγμών που έκαναν αυτή την ομάδα, έναν φωτεινό φάρο που έλαμπε σε όλη την χώρα και γινόταν παράδειγμα για να γεννηθούν το 80% των ομάδων της Δυτικής Ελλάδας. Και ίσως αυτό να γίνει κάποια στιγμή και το όπλο του να κερδηθεί αυτή η μάχη. Μέχρι τότε, θα μετράμε τα χρόνια και θα συνεχίζουμε να παλεύουμε με Ερασιτέχνες και Επαγγελματίες απατεώνες, καπηλευτές και παράσιτα που θα συνεχίζουν να τρώνε το κουφάρι της ιστορικότερης ομάδας αυτού του τόπου.
Η μάχη δεν έχει κερδηθεί. Συνεχίζεται ακόμη πιο δύσκολη, καλυμμένη με ψέματα, προπαγάνδα και πόλεμο από συγκεκριμένα πρόσωπα προς ίδιον όφελος. Η ομάδα διαλυμένη, χωρισμένη σε κομμάτια, με περισσότερους αυτούς που επωφελούνται από αυτούς που πονάνε. Ο χρόνος θα δείξει αν καταφέρουν οι λίγοι πιστοί να σώσουν την τεράστια ιδέα που γεννήθηκε το 1891 ή αν θα γίνει βορά στα «θηρία» που την σκοτώνουν κάθε μέρα, κομμάτι-κομμάτι, μέχρι να την αποτελειώνουν.
Για εμάς η απάντηση είναι ξεκάθαρη και θα παλεύουμε μέχρι να την πετύχουμε ή θα πεθάνουμε προσπαθώντας, μαζί με τα παιδιά που έχουν τον ίδιο σκοπό… Και μέχρι τότε τέτοιες μέρες θα είναι μια πολύ καλή αφορμή για να θυμόμαστε όσα έγιναν και όσα θα ακολουθήσουν…
