"Γιώργο, βάλε να πιούμε..."

Ξημέρωσε μαύρη Δευτέρα, μαύρη εβδομάδα. Και μεγαλώσαμε πια και κάποια πράγματα δεν αντέχονται, και έρχονται τα μαύρα νέα για ακόμη ένα φευγιό... Σαν πολλοί να φεύγετε και με λάθος σειρά. Χωρίς να σκέφτεστε όσους αφήνετε πίσω... Και ο Γιώργος έφυγε πριν καν προλάβει να ζήσει, πριν καν φτάσει να κάνει τα τόσα σπουδαία που μπορούσε, που ήθελε, που ονειρευότανε...
Ένα παιδί που "γεννήθηκε" και έζησε μέσα στα "κοκκινόμαυρα", είτε από τις ακαδημίες μπάσκετ, είτε από την κερκίδα, μέλος των "Navajo", ένα παιδί που ξεχώριζε για την καθαρότητα του, τις αξίες του και την εργατικότητα του...

Γνωριστήκαμε το 2008 στο κλειστό, με τον Γιώργο να αγωνίζεται στην φοβερή ομάδα των Μίνι του Νίκου Νάκη που πήρε το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΗ και έκτοτε μαζί του -όπως και με όλη την οικογένεια, τον μπαμπά Σπύρο, τον Άγγελο και το Νίκο- πορευτήκαμε μαζί... Περάσαμε χρόνια και χρόνια σε αγώνες εντός και εκτός, με τα δύο μεγάλα παιδιά στην ομάδα μπάσκετ -μέχρι και το ανδρικό- και τον μικρό Νικόλα να μεγαλώνει δίπλα μας πριν φορέσει την φανέλα της ποδοσφαιρικής ομάδας.

Ο Γιώργος ήταν πάντα ο σκληρός, ο μαχητικός, αυτός που δεν σταματούσε ποτέ. Σκυλίσια άμυνα και τρέξιμο χωρίς τελειωμό. Ψυχή τεράστια και αρχηγός από κούνια, όπως και ο Άγγελος, όπως και ο Νίκος. Μια φοβερή ενέργεια που τα έκανε όλα, αθλητισμό, προσκοπισμό, όλα... Καμαρώσαμε τα παιδιά να μεγαλώνουν και να βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από τον αθλητισμό που τόσο αγαπούσαν έστω και μακριά από την ομάδα που από μικροί υποστήριζαν... Ο Γιώργος έχοντας περάσει στην κερκίδα έμεινε να στηρίζει την ομάδα του, τις ιδέες του και τις αξίες του...

Το παιδί που μικρό χαζεύαμε στα παρκέ μεγάλωσε και τα μούσια του μάκρυναν. Πλέον είναι δίπλα μας, με τα κοκκινόμαυρα αστέρια στην καρδιά, "Ινδιάνος", ανεξάρτητος. Με τους φίλους του κατάφεραν να δημιουργήσουν και επαγγελματικά, δείχνοντας στη πράξη πως πάντα οι νέες γενιές είναι ικανές για να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα... Όνειρα που δεν τελειώνουν, που δεν έχουν όρια, που απλά μεγαλώνουν και αυξάνονται μέρα με την ημέρα.

Και δυστυχώς, έτσι ξαφνικά, το πρωί της Δευτέρας 13/3/23, ο Γιώργος αποφάσισε να φύγει με τη μηχανή του για ένα ταξίδι μακριά από όλους μας. Λένε πως η μηχανή του προσέκρουσε σε μια κολόνα στην οδό Κορίνθου γυρίζοντας σπίτι. Μάλλον ψέματα λένε. Απλά δεν ηθελε να μας αποχαιρετήσει κι έφυγε για άλλα μέρη, να ζήσει νέες περιπέτειες... Κάποια στιγμή θα τον ξαναδώ, να τον ρωτήσω το γιατί...

SONY DSC