Μάτια δακρυσμένα, πόνος βουβός και πρόσωπα σκυθρωπά. Πως να χωρέσει ο νους τον χαμό ενός 24χρονου παιδιού, έτσι ξαφνικά, από το τίποτα και χωρίς κανείς να το περιμένει. Ο πατέρας του εκεί, στις πρώτες θέσεις, όπως πάντα. Γνώριμη εικόνα, μαζί τον Σακελλαρόπουλο και τους άλλους γονείς που τότε δεν έχαναν αγώνα των παίδων, των εφήβων, με τα "μαγικά μωρά" του Λαμπρόπουλου και μετά του Μυκωνιάτη να σαρώνουν να μας χαρίζουν υπέροχες στιγμές...
Η ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ παιδική ομάδα του 2008 του Κώστα Λαμπρόπουλο ήταν εκεί. Ο Μασουράκος, ο Πατσαρούχας (σ.σ. από την Γερμανία στην Ελλάδα εν μια νυκτί), ο Νικολάου, ο Σακελλαρόπουλος, ο Μαγγιώρος, ο Κάντας... Ένα μεγάλο κάδρο του Εύζωνα Σπύρου Θωμά και λευκά λουλούδια, αγνά σαν την ψυχή αυτού του παιδιού που έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύσει...
"Είναι μεγάλο το κενό.
Σπύρο σε ευχαριστώ,
Σπύρο θα είσαι μέσ' την καρδιά μου"
Κώστας Λαμπρόπουλος
Ακόμη πιο συγκλονιστικά, τα λόγια του προπονητή του στην τότε ομάδα Παίδων, Κώστα Λαμπρόπουλου: "Του είπα Σπύρο γιατί δεν πας εκδρομή με το σχολείο; Απάντησε "άμα πάω κι εγώ κόουτς, θα μείνεις μόνος σου" μου απάντησε. Και ήταν μόλις 14 ετών. Η ομάδα αυτή τότε με αρχηγό του Σπύρο, και όλα τα αυτά παιδιά εδώ που είναι σημαντικά, πήρε το πρωτάθλημα. Από τα πρωταθλήματα τα παίρνουν οι χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο. Είναι μεγάλο το κενό. Κουράγιο σε όλους. Σπύρο σε ευχαριστώ, Σπύρο θα είσαι μέσ' την καρδιά μου"
Η απόφαση των συμπαικτών του Σπύρου Θωμά ήταν να δοθεί το τρόπαιο εκείνης της χρονιάς στην οικογένεια του Σπύρου Θωμά... Όπερ και εγένετο
Ο Άγγελος Μασούρας έδωσε τον τίτλο στον πατέρα του Χρήστο, ο οποίος με τα λόγια του, έκανε ακόμη και το... γήπεδο να δακρύσει.
Χρ. Θωμάς: "Πίστευε θα πάει ψηλά... με την κοκκινόμαυρη θεά" (Video)
Υ.Γ.: To "PgeOle" τότε μπορεί να μην υπήρχε σαν σάιτ, αλλά ο υπογράφων ήταν εκεί. Είτε σαν "mats.gr", είτε σαν "Sportweek", είτε σαν "ΚΟΣΜΟΣ", είτε σαν "SPOR FM", είτε, είτε, είτε... Δεν αλλάζει κάτι, μόνο το μέσο. Η αγάπη είναι ίδια. Και στα πρόσωπα των παιδιών του μπάσκετ, του βόλεϊ, του ποδοσφαίρου, υπάρχει η αγνή αγάπη για την ομάδα, τα χρώματα, το σήμα. Ζήσαμε τον Σπύρο το 2008 σαν πρωταθλητή Παίδων, σαν έφηβο και σαν άνδρα και όσα ζήσαμε μαζί του και με τα άλλα παιδιά, δεν χωράνε να γραφτούν ούτε σε κείμενα χιλιάδων λέξεων, ούτε σε ολόκληρες... εγκυκλοπαίδειες. Κι αυτή είναι η μαγεία των παιδιών. Να ζεις μαζί τους τα πιο κρίσιμα χρόνια, χρόνια που τα διαμόρφωσαν, που χάραξαν τις πορείες τους. Και αυτή η καθαρότητα είναι που μας κάνει να έχουμε τέτοια αγάπη για τις ακαδημίες μας. Μακάρι να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, να ξαναπαίξουμε τους τελικούς στις Καμάρες, να ξαναπαίξουμε τις ματσάρες του 2009 και του 2010. Μακάρι να ήταν εδώ ο Σπύρος... Θα τον θυμόμαστε πάντα.
PgeOle App για PC
