Ξεχάσαμε να "παίζουμε" ποδόσφαιρο

Το γκολ του Κάιπερς στο 93' του αγώνα με τον Εργοτέλη, ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Σε μια πολύ επικίνδυνη έξοδο, κόντρα σε μια ομάδα που παίζει δημιουργικό ποδόσφαιρο, αλλά λοιδωρείται λόγω του προπονητή της (σ.σ. που κατά την προσωπική μας άποψη, ο Γκώνιας είναι πολύ μπροστά από την εποχή του και αν αφήσει τις γραφικότητες θα γράψει ιστορία) γευτήκαμε την πικρή γεύση της αποτυχίας και πέσαμε από τα ουράνια που βρισκόμαστε εδώ και 2 χρόνια.

Θα μου πείτε, γιατί τώρα και όχι με τον Αιγινιακό, τις Σέρρες, την Σπάρτη;
Γιατί, τώρα αρχίζουν να μειώνονται τα περιθώρια, να στενεύει ο χρόνος αντίδρασης και να κρίνετε από κάθε βαθμό, από κάθε γκολ η άνοδος. Μην πείτε ποια άνοδος; Αυτή που όλοι μαζί απαιτήσαμε μετά το "2" στον ΟΦΗ, με την υποδοχή στα διόδια, αυτή που ζητήσαμε μετά την Άρτα στην Εθνική οδό της Αιτ/νιας, αυτή στα Τρίκαλα, με τη Δράμα και σε όλες τις υπέροχες στιγμές που έχουμε ζήσει την φετινή σεζόν.

Και είναι λογικό. Όπως λογική είναι η καταστροφολογία, είναι δυστυχώς στο DNA μας. Όλοι χθες στο σφύριγμα της λήξης, γίναμε κριτές και δικαστές. Μας έφταιξαν οι τραγικές αλλαγές του Οφρυδόπουλου, μας έφταιξε το σύστημα που δεν γύρισε με 2 σέντερ φορ, μας έφταιξε που έλειπαν οι MVP της χρονιάς Μουστακόπουλος και Μακρυδημήτρης, που δεν έπαιξε ο Αργυρόπουλος κ.ο.κ. Όπως αντίστοιχα θα μας έφταιγαν άλλα ονόματα, άλλα συστήματα, πάλι σε περίτωση μιας ήττας. Αυτές όμως είναι ωραίες κουβέντες μαζί με τον καφέ μας και τους φίλους μας και συνοπαδούς μας.

Δυστυχώς ξεχάσαμε πως είναι να "παίζουμε" ποδόσφαιρο, να χάνουμε στο 93' όπως κερδίσαμε πέρυσι (σ.σ. με Χαλκίδα και τόσες άλλες περιπτώσεις), πως είναι να κάνουμε εμφάνιση για πρωτάθλημα στην Κρήτη και στο Χαριλάου, αλλά έτσι θα πρέπει να μάθουμε ότι στον "βασιλιά των σπορ", θα βρεθεί ένας Αιγινιακός να μας κάνει ζημιά, ένας Πανσερραϊκός να μας πάρει ένα "Χ"... Όπως "αύριο" και εμείς θα πάρουμε νίκη στην Τούμπα (σ.σ. ακόμη μνημονεύουμε το 5-3), στη Φιλαδέλφεια, στο "Γ. Καραϊσκάκης".

Τα 7 χρόνια με το δηλητήριο και τα σκοτάδια δεν αποβάλλονται εύκολα και αυτό φαίνεται στο παραμικρό λάθος, στην παραμικρή γκέλα, όπου για όλους ξυπνάνε μνήμες Αλ6, Τσιριμπή, Λουκόπουλου, Μακρή, ΠΟΚ κ.λπ. Και από πέρυσι, με την Συμμαχία (σ.σ. συμφωνούμε ή διαφωνούμε) βρίσκουμε ξανά την χαρά του παιχνιδιού. Μόνο που πέρυσι στην Γ' Εθνική των χωριών, η περιοδεία και η συλλογή αναμνηστικών, έφερε μόνο χαμόγελα και ικανοποίηση, χωρίς τις αντικειμενικές δυσκολίες του ποδοσφαίρου.

Το να πούμε τα αρνητικά είναι εύκολο μετά από μια ήττα. Το να στοχοποιήσουμε έναν κακό προπονητή, έναν ιδιόρυθμο γενικό αρχηγό, μια υπό κρίση διοίκηση, είναι το πλέον εύκολο. Αλλά εδώ είναι και το κομβικό σημείο. Θα πρέπει να επιστρέψουμε σε εποχές μη δηλητηριασμένες. Δεν μπορεί να απαιτούμε 30 ματς με νίκες και να μην δεχόμαστε γκολ. Είναι παρανοϊκό. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η Λεγκανιές κερδίζει μέσα στο Μπερναμπέου την Ρεάλ, η Χάντερσφιλντ την Μάντσεστερ Γουνάιτεντ και χιλιάδες μικρές ομάδες ζουν νίκες που θα μείνουν στην ιστορία σε όλη την υφήλιο.

Όπως πολύ σωστά έγραψε ένας φίλος της ομάδας σε μια από τις ατελειώτες και ατέρμονες διαμάχες στο διαδύκτιο: "ΜΗΝ ΓΡΑΦΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ. ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ ΦΙΛΤΡΑΡΙΣΜΑ ΠΡΩΤΑ". Σκεφτείτε ότι πλεόν, η ομάδα έχει υπόσταση, ετοιμάζεται για 2 ματς επιπέδου ΤΕΛΙΚΩΝ με Άρη και ΟΦΗ μέσα στην Αγυιά. Και εκεί θα αποδείξει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Σκεφτείτε ότι ακόμη και αν διαφωνείτε, με αυτό το πρότζεκτ η ομάδα θα γυρίσει στην Α' Εθνική μετά από 15 χρόνια ΔΙΑΛΥΣΗΣ. Είτε φέτος, είτε του χρόνου.

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ δεν λέμε να μην σχολιάζουμε, να μην αμφισβητούμε, να μην ψάχνουμε το καλύτερο. Αλλά όχι με τρόπο καταστροφικό και εις βάρος της ομάδας. Κρατήστε τα νεύρα της στιγμής, την απογοήτευση, την σεναριολογογία και την δολοπλοκία...

Στο τέλος, ακόμη και αν αποτύχει, ακόμη και αν πάρει πρωτάθλημα, εκεί θα κάνουμε ταμείο. Οπότε ας αφήσουμε τη μιζέρια. Ας ζήσουμε τη στιγμή και ας μην αφήσουμε τις σκοτεινές φιγούρες του παρελθόντος να σκεπάσουν την προσπάθεια. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, ας δείξουμε γιατί είμαστε διαφορετικοί -όπως πιστεύουμε- από όλους τους άλλους. Και αντί να αδειάσουμε την Αγυιά όπως γράφτηκε από φίλους (;) της ομάδας, ας την κάνουμε ακόμη πιο "καυτή" και από το να είμασταν 1οι. Ας δείξουμε στους παίκτες γιατί η φανέλα αυτή έχει ειδικό βάρος και χωρίς τους τίτλους των πρωτεουσιάνων, είναι ο λόγος ύπαρξης του Ελληνικού αθλητισμού (ποδόσφαιρο, στίβος κ.ο.κ). Αυτή θα είναι η απάντηση σε αντιπάλους, φίλους, και στον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι θα δικαιούμαστε να απαιτούμε καλύτερες μέρες, προπονητικά κέντρα, ακαδημίες, μέρες δόξας. Όσοι βλέπουν την Αγυιά, σαν μέρος για να φωτογραφηθούν, να πάνε την Κυριακή επειδή είνα μόδα, ας γυρίσουν στον καναπέ τους και στην τηλεόραση τους. Άλλωστε, πλέον, χάρις στις νέες γενιές, γνωριζόμαστε άπαντες και έχουμε μετρηθεί. Και ακόμη δεν τελείωσε τίποτα. Τώρα αρχίζουν όλα...

-----------------------------------------------------------
ΥΓ1: Επειδή το ματς το παρακολούθησαμε μαζί με τα παιδιά της κερκίδας, το παραπάνω κείμενο αναφέρεται σαν γενικό συμπέρασμα και θέλουμε να πιστεύουμε ότι εκφράζει κάθε Παναχαϊκιώτη... Μετά από συζητήσεις και διαφωνίες, απόψεις, αιρετικές γνώμες, με καθαρό μυαλό και χωρίς την πίεση του σκορ.
ΥΓ2: Για όσους μας γνωρίζουν, σίγουρα ξέρουν ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην ομάδα δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Αλλά η προσωπική άποψη δεν θα χρησιμοποιηθεί σε μια στιγμή αδυναμίας για να φανεί ότι έχουμε δίκιο. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, τώρα που όλοι "χτυπάνε" την ομάδα θα μιλήσει η φωνή της λογικής. Άλλωστε η μιζέρια, η γκρίνια και η ισοπέδωση είναι το πλέον εύκολο.