ΚΑΘΑΡΣΗ!!!

Την Κυριακή το βράδυ στην Αγυιά, ο καθένας έζησε μια διαφορετική κατάσταση πάντα σε σχέση με τα συναισθήματα και τα βιώματα του... Γι' αυτό και επέλεξα να μην βρεθώ σε ένα μέρος της Αγυιάς, αλλά... παντού. Δεν θα ασχοληθώ με τα πριν της απονομής (φιλικό, ακαδημίες κ.λπ) αλλά το μετά. Και κυρίως εκεί που χτυπά ο... παλμός της ομάδας. Στην κερκίδα. Κάποιοι δίπλα μου στην σκεπαστή ήταν βουρκωμένοι, κάποιοι μονολογούσαν "δεν το πιστεύω", άλλοι πιο συγκρατημένοι απλά απολάμβαναν την γιορτή. Σχεδόν όλοι αποτύπωναν τις στιγμές στα κινητά τους, στιγμές που κάποιοι για πρώτη φορά είδαν (!). Γνωστό μου πρόσωπο νεαρής ηλικίας (στα 25), όταν απόρησε γιατί δεν πανηγυρίζω ξέφρενα και του απαντησα "Δεν σημαίνει κάτι αυτή η άνοδος. Όταν ανέβουμε στην Α' Εθνική θα γιορτάσω" , μου ανέφερε με αφοπλιστική ειλικρίνια "Εμείς όμως από το σχολείο, από τα 13 μας περιμένουμε μια επιτυχία, μια άνοδο"...
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ ΟΛΟΙ. Ο καθένας για ότι τον εκφράζει, για ότι τον έκανε να συγκινηθεί, για ότι τον έκανε να ανατριχιάσει... Γιατί μεταξύ μας, όλοι είχαμε ανάγκη να πανηγυρίσουμε για αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο τμήμα που εδώ και 14 περίπου χρόνια βρίσκεται στην απόλυτη αφάνεια... Η έκρηξη χαράς και η εισβολή στο χορτάρι ήταν κάτι αυθόρμητο. Παντού αγκαλιές, φωτογραφίες, τραγούδια. ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, σπάνιο πράγμα που ευτυχώς σε αυτό το... "κοκκινόμαυρο" γαλατικό χωριό φαίνεται φέτος να λειτούργησε ευργετικά και συσπειρωτικά...

Μην νομίζετε... Κι εγώ γιορτάζω για πολλά. Αλλά κυρίως για το πιο βασικό. Το ότι η ομάδα επιτέλους ΕΞΑΓΝΙΣΤΗΚΕ, βίωσε επιτέλους ΚΑΘΑΡΣΗ. Η συμμετοχή της στην Ερασιτεχνική Γ' Εθνική ήταν η αφορμή και έτσι, για έναν ποδοσφαιρικό χρόνο έζησε μακρυά από παθογόνες ουσίες, αρρωστημένες σχέσεις, βλαβερά πρόσωπα. Από σκοτεινά σημεία και βρώμικες υποθέσεις... Από την μία γιορτάζω λοιπόν γιατί η ομάδα ΚΑΘΑΡΗΣΕ. Όχι 100%, αφού υπολείματα υπάρχουν ακόμη (μετά από μια 10ετία σήψης), αλλά καθάρισε σε μεγάλο ποσοστό. Όμως την ίδια ώρα τρέμω στην επιστροφή στα... σκουπίδια της "Fooball League", έκεί που η βιτρίνα περιλαμβάνει μεγάλες ποδοσφαιρικές συναντήσεις (Άρης, ΟΦΗ, Ηρακλής κ.ο.κ), αλλά στα παρασκήνια οι δολοπλοκίες βασιλεύουν...
Εκεί θα κριθεί ο Κατσουράνης, οι Σύμμαχοι και το επιτελείο της Παναχαϊκής. Κόντρα σε αντίστοιχα μεγέθη (μικρότερα και μεγαλύτερα ή ίσα). Φέτος τα πήγαν περίφημα, αλλά τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε...

Αλλά αυτά είναι για το... αύριο. ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ.
Γιορτάζουμε για τα παιδιά της διπλανής πόρτας (Λούμπα, Σπανό, Αργυρόπουλο, Μπουρλάκη, Δημητρίου, Πολυχρόνη, Σούλη, Μαστραντωνάκη, Κωνσταντακόπουλου κ.λπ.) που φορώντας τα "κοκκινόμαυρα" έφεραν την άνοδο και τους ευχαριστούμε, ακόμη και αυτους που γνωρίζουν ότι δεν θα είναι μαζί μας στα... σαλόνια (!)

Γιορτάζουμε για τα παιδιά της κερκίδας που βρέθηκαν σε όλα τα χωριά της Δυτικής Ελλάδας και όχι μόνο, σε καιρούς δύσκολους οικονομικά και αξίζουν μια χαρά, μια στιγμή υπερηφάνιας...

Γιορτάζουμε για τους ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ που τα χρόνια της... χολέρας πάλευαν για την ομάδα, αλλά τώρα δεν είναι κοντά για διάφορους λόγους.

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ γιατί ποδοσφαιρικά έχουμε να το ζήσουμε από την άνοδο με την Καλλιθέα το 1999. Άντε και στο Κύπελλο με τον Ηρακλή το 2005 στα πέναλτι.

Αν είμαστε τυχεροί, τα επόμενα χρόνια ίσως ζήσουμε ακόμη μεγαλύτερες στιγμές. Το... ταβάνι της ομάδας είναι πολύ ψηλό, η πόλη τεράστια και οι δυνατότητες ΑΠΕΙΡΕΣ. Μακάρι αυτή να είναι η αρχή ενός ΟΝΕΙΡΟΥ που θα κρατήσει χρόνια.

ΥΓ1: Πολλά συγχαρητήρια για το οργανωτικό κομμάτι της φιέστας. Όλα ήταν υπέροχα και άκρως επαγγελματικά. Αυτή η τεχνογνωσία μπορεί να οδηγήσει την ομάδα σε Ευρωπαϊκά πρότυπα...
ΥΓ2: Απίστευτες στιγμές με τα μικρά παιδάκια να πολιορκούν τους παίκτες για μια φωτογραφία, κάνοντας τους να ζήσουν για λίγο σαν σταρ...
ΥΓ3: ΑΠΕΙΡΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το ήθος ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ που έφεραν την κούπα στα χέρια του Παναγιώτη Κωστόπουλου, που αν και καθηλωμένος στο καροτσάκι, δεν έχασε ματς εκτός έδρας (!!!)