Λόγοι ευτυχίας -και σκέψης- στην νέα εποχή της κερκίδας...

[message_box title="" color="red"]Οι έχοντες ζήσει την δεκαετία των '90, στην κερκίδα της Παναχαϊκής, θα θυμούνται πέρα από τους αγνούς και ρομαντικούς φίλους της ομάδας (ΣΦΟΠ, Κοτόψειρες κ.λπ), την τραγική τότε εικόνα, με μια κερκίδα που ανάλογα τον αντίπαλο άλλαζε και πολλά πρόσωπα, όπως βεβαίως και τα συνθήματα εναντίον της, με πράσινο, κόκκινο και κίτρινο χρώμα...

Από την αρχή του "millenium" έγινε μια τεράστια προσπάθεια αυτό να αλλάξει, αλλά κόντρα στις συνθήκες που ευνοούν τέτοιες αλλαγές (βλέπε Λάρισα με τίτλους), η Παναχαϊκή περνάει σχεδόν 15 χρόνια (από το 2002) μακρυά από την Α' Εθνική και αυτές τις ομάδες που λυμαίνονται τον χώρο του ποδοσφαίρου... Αυτό ήταν καλό και κακό, αφού από τη μία δεν είχαμε επισκέψεις, άρα και ανάγκη να μπουν απέναντι οι οπαδοί της φιλοξενούμενης με τους "καμουφλαρισμένους" που έσκαγαν μύτη (sic.) στην Αγυιά και το Εθνικό τότε Στάδιο και γινόντουσαν "Παναχαϊκή" για 2-3 ματς όλο το χρόνο.

Από την άλλη, αυτό έδωσε ευκαιρία να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο και οι Παναχαϊκιώτες άρχισαν πάλι να ξεχωρίζουν, κυρίως από το 2010 και έπειτα, σε αυτό συνέβαλαν αρκετά και οι "Nortenos" που ενώνοντας τις παρέες των πιτσιρικάδων της εποχής (Απάτσι, Αγυιά, West, κ.λπ), κατάφεραν να αρχίσουν την δημιουργία μιας γενιάς ΜΟΝΟ ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ, όσο και αν αυτό ακούγεται ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ για κάποιους ή ίσως και ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...[/message_box]

Το φιλικό με τον Παναθηναϊκό από μόνο του δεν λέει σχεδόν τίποτα... Η εικόνα όμως του πυρήνα των οργανωμένων της Παναχαϊκής, με τους "Nortenos", τους μεγάλους -ηλικιακά- πλέον "ΑΧΑΙΟΥΣ" και τους... φαντομάδες Ναβαχαίους ξανά στις επάλξεις, έδωσε μια όμορφη εικόνα από το μέλλον (!), ένα μέλλον όπου το χιλιοειπωμένο μότο "ΜΟΝΟ ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ" δείχνει να μπορεί να έχει αξία και ίσως να ήρθε η ώρα να πάρει σάρκα και οστά...

Βέβαια, σε μια πόλη 300χιλ. κατοίκων, με το 50% της καταγωγής αυτών να προέρχονται από κάθε γωνιά της Πελοποννήσου, της Αιτ/νιας και της Ηπείρου, το να μην υπάρχουν οπαδοί άλλων ομάδων είναι ΑΔΥΝΑΤΟ... Η μαγκιά (sic.) θα είναι, οι νέες γενιές, ακόμη και αν ο μπαμπάς είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Αγρινιώτης, Γιαννιώτης και Καλαματιανός, να γίνουν ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ, όσο δύσκολο κι αν είναι, αφού ως γνωστόν τα παιδιά θέλουν νίκες και επιτυχίες και ο επηρεασμός από το σπίτι παίζει τεράστιο ρόλο...

Γυρίζουμε στη κερκίδα μας: Αυτά τα παιδιά λοιπόν, δεν περιμένουν τίτλους, κύπελλα, πρωταθλήματα, αλλά μαθαίνουν να αγαπάνε την ομάδα της πόλης τους, για λόγους που αν τους αναφέρουμε στην υπόλοιπη Ελλάδα θα μας κοιτάνε σαν εξωγήινους... Μαθαίνουν ιστορία κάνοντας graffitti τον Κορύλλο, τον Τόφαλο, τον Βουλγαράκη και τον Δαβουρλή, μαθαίνουν να τιμούν τους μεγαλύτερους που δεν είδαν ποτέ να αγωνίζονται (Σαραντόπουλο, Καπανδρίτη κ.ο.κ), βγάζουν συνθήματα και τραγουδούν για τα 127 χρόνια που συνεχίζουν να τρέχουν ασταμάτητα στον χωροχρόνο...

Σίγουρα η ιστορία θα μας κρίνει ΟΛΟΥΣ, αλλά όπως έγραφα στο "mats.gr" την εποχή της "ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ" του 1,78 και των αντιδράσεων, αυτά τα παιδιά μας δίνουν λόγους να ελπίζουμε σε πολύ καλύτερες ΜΕΡΕΣ...