125χρόνια ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ...

Σήμερα είναι ΓΙΟΡΤΗ και έχουμε 125 (σ.σ. χιλιάδες) ΛΟΓΟΥΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ...
Σήμερα γιορτάζει μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας...

Μεγάλο δεν σε κάνουν τα πρωταθλήματα, το χρυσάφι και οι κατακτήσεις. Σε κάνει η ικανότητα να γράφεις ιστορία ακόμη και από δεινή θέση, ακόμη και από τα χαμηλά. Μεγάλο σε κάνουν οι πράξεις σου και αυτός ο σύλλογος, ακόμη και στα τάρταρα θα συνεχίζει να γράφει ιστορία, γιατί οι ψυχές που φορούν "κοκκινόμαυρα" είναι πολλές και τεράστιες, καλύπτουν τον δηλητηριασμένο αέρα αυτής της τσιμεντούπολης που έχει απαρνηθεί την "βασίλισσα" της και έχουν απλώσει το πέπλο προστασίας τους μέχρι όλα να γίνουν όπως πρέπει και αξίζουν στην ομάδα αυτή...

Αθάνατος λένε γίνεται όποιος δεν ξεχνιέται και όσα χρόνια και αν περάσουν και κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τα γραφόμενα και να ξεχάσει αυτή τη τεράστια ομάδα...

Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του στα 125 χρόνια ΠΕΡΗΦΑΝΗΣ ιστορίας. Σε μια απο τις αρχιαότερες ομάδες της Ελλάδας, στον σύλλογο που δημιούργησε τον ΣΕΓΑΣ, σε μια ομάδα που τον 19ο αιώνα δημιούργησε βιβλιοθήκη, φροντιστήριο ξένων γλωσσών, μουσικό τμήμα και έγινε η βασική αιτία ανάπτυξης της πόλης. Τότε που ο Τόφαλος φορούσε τις δάφνες του Ολυμπιονίκη, ο Πεπανός και ο Πετιμεζάς, ο Διακίδης και τα αδέρφια Ψάχου ύψωναν στο ψηλότερο ιστό την πόλη, την χώρα, την ομάδα... Δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια σε αυτούς που δημιούργησαν τον αθλητισμό της Πάτρας, που γέννησαν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ της πόλης (ΝΟΠ, Ολυμπιάδα, Απόλλωνα κ.ο.κ), που έγιναν αφορμή πολιτικών και οικονομικών αλλαγών στη πόλη εδώ και 3 αιώνες...

Σήμερα θέλει να ζωντανέψουν οι αναμνήσεις. Σήμερα αξίζει να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Να περάσουμε από το "Τόφαλος", την έξω Αγυιά που ο Δαβουρλής άγγιξε μαγικά για πρώτη φορά την στρογγυλή θεά, τους δρόμους της πόλης που προδίδουν τις μεγάλες μέρες του ένδοξου παρελθόντος. Να πάμε στα Ψηλά Αλώνια και το πρώτο γυμναστήριο του Παναχαϊκού, στου Τασσόπουλου και το πρώτο γήπεδο της ομάδας πριν "γεννηθεί" η Αγυιά, στου Λαδόπουλου που η ΓΕΠ "έζησε" μέχρι να ξαναενωθεί με το άλλο της μισό, μέχρι η ψυχή και το σώμα να γίνουν πάλι ένα... Να φτάσουμε στην Παραλία και τις αρχοντικές βίλες του Μόρφυ, του Τζίνη και των άλλων ιδρυτών...

Να γυρίσουμε ξανά πίσω και να σταματήσουμε εκεί που οι αναμνήσεις είναι ακόμη ζωντανές... Να μας πουν για την αρμάδα με τα "κοκκινόμαυρα" που σάρωνε κάθε αντίπαλο, για τo ταξίδι στο Γκρατς με Ι.Χ., το κυνήγι στα παιδιά που έφευγαν από τα προσφυγικά για να πάνε στην Αγυιά, τους αφανείς ήρωες της ομάδας, τον Βουλγαράκη (ποδόσφαιρο), τον Μαυρόπουλο (πυγμαχία), τον Αδαμόπουλο (στίβος), τον Βέργο (μπάσκετ). Να πάρουμε κι εμείς τα καρεκλάκια μας από το σπίτι και να πάμε στην -τότε- αδιαμόρφωτη Αγυιά, να περιμένουμε να ξεπροβάλουν οι "ριγωτές"... Να ξαναδούμε τις ΜΕΓΑΛΕΣ μορφές να πατάνε στο χορτάρι. Να δούμε πάλι Παπαγιαννόπουλο, τον Ζήκο, τον Σπανάκια, τόσους άλλους αλλά και τους "νεότερους". Τον Πάρη με το αρχοντικό του στυλ να χορεύει, τον Ότιτζι με το μεγάλο του χαμόγελο να χαιρετά την εξέδρα, τον Γεωργάτο με το εξωγήινο αριστέρο του, τον Κατσουράνη με υψωμένη τη γροθιά...

Να θυμηθούμε τη Φυλή, τα δάκρυα του Ντόμα και τη πίκρα, τη Ρόδο και τους 13.000 της Αγυιάς να πνίγονται στο δοκάρι του Καμπαγιέρο. Τις πορείες, τις διαφωνίες και τα χαμένα όνειρα... Τα μεγάλη γενιά που δημιουργείτε με το χάρισμα να είναι ΜΟΝΟ ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ, σε καιρούς ολοκληρωτικής απαξίωσης. Το κλειστό που κρατά ζωντανή την ιστορία και χάρισε στιγμές χαράς..

Οι αναμνήσεις ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ. Και για τον καθένα είναι διαφορετικές, αλλά όλες έχουν ίδιο χρώμα. Κόκκινο και μαύρο. Έχουν τη Νίκη και τον Ηρακλή... Και αυτό αρκεί...

Χρόνια πολλά ΠΑΝΑΧΑΪΚΑΡΑ μας...!!!
3 αιώνες και συνεχίζουμε...
Τα 125 είναι λίγα...