Η "φλόγα" των μη οργανωμένων...

Το χθεσινό ματς ήταν κομβικής σημασίας για πολλούς λόγους. Κυρίως για την επιστροφή του ηθικού αυτουργού της κατρακύλας της ιστορικής ομάδας της Πάτρας, που επί χρόνια βιώσε στιγμές ποδοσφαιρικής χούντας και έγινε πιόνι στα χέρια... Ας μην συνεχίσουμε. 

Αυτό που δεν έζησαν όσοι δεν ήρθαν στο Στάδιο και σίγουρα δεν κατάλαβαν όσοι είδαν το ματς από τις οθόνες τους, είναι ότι ήταν η πρώτη φορά από το παιχνίδι με τη Ρόδο (*), εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι τον Απρίλιο του 2009, που η κερκίδα ήταν παθιασμένη, με παλμό και κυρίως ΜΙΑ φωνή και ΜΙΑ καρδιά. Και δεν αναφέρομαι στους οργανωμένους.

Ήταν η πρώτη φορά στα χρόνια αυτά που άνθρωποι όλων των ηλικιών, από κάθε γωνιά της κερκίδας φώναζαν συνθήματα, ακολουθούσαν τον ρυθμό και υπήρξαν στιγμές που ξεκινούσαν μόνοι τους να φωνάζουν παρασύροντας και τους άλλους (!)

Ειδικά όταν ήρθε η στιγμή για το "ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ-ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ", η "φλόγα" των μη οργανωμένων ήταν τέτοια που έμειναν ΟΛΟΙ έκπληκτοι και αυτή η... λάβα αύξησε ακόμη περισσότερο την ένταση στις κλειστές φωνές των Πατρινών...

Η λυτρωτική στιγμή του γκολ, ήταν τέτοια που θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για αγώνα τίτλου ή κάτι παρεμφερές, ενώ υπήρξαν άνθρωποι που πανηγύριζαν με βουρκωμένα μάτια

Γιατί, σας αρέσει ή όχι, συμφωνείτε ή μη, φίλοι κάθε ηλικίας, το ματς το χθεσινό, ήταν ένα παιχνίδι ΚΟΝΤΡΑ στην ΣΑΠΙΛΑ, στους ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΥΣ, στις ΑΠΕΙΛΕΣ, στις ΜΥΝΗΣΕΙΣ, στη ΒΙΑ, στην ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, στους ΜΠΡΑΒΟΥΣ, σε όλα όσα για 7 χρόνια έβγαλαν την Παναχαϊκή από την ΚΑΡΔΙΑ του Πατρινού, από τα δρώμενα της πόλης και κυρίως από την φυσική θέση της στην οικογενειακή διασκέδαση των κατοίκων της Πάτρας...

Γι' αυτο και η ΠΟΥΤΑΝΑ η μπάλα έπρεπε να της κάνει το... χατήρι. Για να υπάρχει ελπίδα ότι όλα τα παραπάνω ΙΣΩΣ και να γίνεται να νικηθούν. Γι' αυτό και το ξέσπασμα οργής από τον κόσμο μετά το τέλος του ματς. Γι' αυτό βγήκε όλη η πίκρα...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Ακόμη και έτσι, ο κόσμος έδειξε πως δεν έχει απαρνηθεί ούτε ξαφνικά μίσησε την ομάδα. Αλλά χρειάζεται αποδείξεις και κυρίως διαφάνεια. Ότι και αν γίνει, οι προκάτοχοι που 125 χρόνια δημιουργούσαν την ιστορία έχουν αφήσει γερά θεμέλια όσο και αν προσπαθούν κάποιοι τα τελευταία 20 χρόνια να τα γκρεμίσουν. Και όσοι είμαστε εδώ είμαστε συνυπεύθυνοι για όσα γίνονται. Και το ειδικό βάρος αυτού του εμβληματος, ξεπερνά κατά πολύ ατομικότητες, συλλογικότητες και οποιονδήποτε συναναστρέφεται με τα... "κοκκινόμαυρα". Εις το επανιδείν...

ΥΓ: Περιμένουμε με αγωνία την θέση της ΠΑΕ για όσα έγιναν μετά το τέλος του αγώνα...
ΥΓ2: Αλήθεια, τι θα γινόταν αν Πατρινοί έμπαιναν στο "AEL FC ARENA" να πανηγυρίσουν το γκολ της ομάδας τους; Τι θα γινόταν αν οι φίλοι της Λάρισας έβλεπαν τους οπαδούς της ΠΓΕ να κάνουν βόλτες στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου τους; Γιατί έμειναν οι φιλοξενούμενοι ΧΩΡΙΣ αστυνομική παρουσία (πέρα από 5 άτομα που έτρεχαν να προλάβουν τα χειρότερα) και με τα ΜΑΤ να πηγαίνουν στην κερκίδα των γηπεδούχων και να προκαλούν; Ποιος θα δώσει εξηγήσεις στον κόσμο;

(*) Προφανέστατα και δεν υπάρχει σύγκριση 13.000 κόσμου με 4.000, ούτε από άποψη συνθηκών (μια ανάσα από την άνοδο τότε, στην Αγυιά κ.λπ.), αλλά είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να μπει σαν μέτρο σύγκρισης...